چگونه یک فرزند مستقل بسازیم؟

همه ما می‌خواهیم بهترین والدینی باشیم که می‌توانیم برای فرزندانمان باشیم، با این حال اغلب توصیه‌های متناقضی درباره نحوه تربیت فرزندی با اعتماد به نفس، دوست داشتنی و موفق وجود دارد. همه جنبه‌های فرزندپروری در طول همه‌گیری همه‌گیر پیچیده‌تر و گیج‌کننده‌تر شده‌اند، و والدین وظایف جدید، پیچیده‌تر و تصمیم‌گیری‌های جدید مضطرب‌تر را انجام می‌دهند، همگی در حالی که با مسائل عادی که در زندگی روزمره عزیزان ما پیش می‌آیند، سروکار دارند. در طول فرآیند فرزندپروری، مهم است که بر روی ایجاد تعادل بین اولویت‌ها، تقلب در مسئولیت‌ها و جابه‌جایی سریع بین نیازهای فرزندتان، سایر اعضای خانواده و خودتان تمرکز کنید. والدین مدرن به کل اینترنت دسترسی دارند و تابع هیچ مرجعی نیستند. ممکن است سخت باشد که بدانیم به چه کسی یا چه چیزی اعتماد کنیم. در اینجا، ما در مورد چگونگی کمک به فرزندتان صحبت خواهیم کرد که بدون از دست دادن خود به فردی تبدیل شود که واقعاً دوستش دارید.

تقویت اعتماد به نفس در فرزندان تمامی راه های تربیت فرزند را در نودی بدانید.

اقتدار در تربیت کودکی متکی به خود و با احترام به خود مؤثرتر از آن است که به او کمک کند.شما می خواهید فرزندتان به شما گوش دهد، به شما احترام بگذارد، به شما اعتماد کند و از شما نترسد.

تعیین همه این اهداف آسان است اما دستیابی به آنها دشوار است. چگونه تعادل مناسب را پیدا کنیم؟

همانطور که فرزند شما رشد می کند، چالش ها و تفکر شما نیز تغییر می کند، اما رویکرد شما باید محکم، مصمم و محبت آمیز باشد. به فرزندتان کمک کنید از طریق سخت کوشی یاد بگیرد که اعتماد به نفس ایجاد می کند و به شما کمک می کند تا در چالش ها پیمایش کنید. چه کودک شما در حال یادگیری خوابیدن در طول شب، کمک به کنار گذاشتن اسباب بازی ها و یا حل تعارضات توسط کودک بزرگتر باشد، شما می توانید به طور مستقل انتظارات خود را برای توانایی های فرزندتان تعیین کنید.

به یاد داشته باشید، هیچ راه درستی برای تربیت فرزندان وجود ندارد. تمام تلاشت را بکن، به خودت ایمان داشته باش و از همراهی آدم های کوچک زندگیت لذت ببر.

اصل فرزندپروری

نگرش سالم شما به خواب، غذا و نظم و انضباط بر فرزندتان از مهمترین راه ها تأثیر می گذارد.چگونه کودک را بخوابانیم
خواب نوزادان از ابتدا بسیار متفاوت است. والدین همچنین در نحوه برخورد آنها با بی خوابی متفاوت هستند.

دو باور رایج در مورد خواب نوزادان و پس از چند ماه اول نیاز به تغذیه شبانه وجود دارد – آرام کردن نوزادان برای خوابیدن یا نخوابیدن – و بسیاری از والدین خود را بلاتکلیف می‌بینند. کسانی که به آموزش خواب اعتقاد دارند، از جمله بسیاری از کارشناسان خواب، استدلال می کنند که برای کمک به نوزادان در یادگیری خوابیدن خود به خود و بازگشت به خواب پس از بیدار شدن در طول شب، والدین باید به آنها کمک کنند تا مهارت هایی را که برای آرامش حیاتی هستند یاد بگیرند. و استقلال

دو تکنیک برای انجام این کار عبارتند از:

باریک شدن، که در آن نوزاد اجازه دارد به طور خلاصه در فواصل زمانی مقرر در طول چند شب گریه کند.
زمان خواب در حال کاهش است و والدین 15 دقیقه دیرتر زمان خواب را فشار می دهند و باعث می شود بچه ها حتی بیشتر خسته شوند.
بسیاری از والدین گزارش دادند که این استراتژی ها الگوی خواب فرزندانشان را بهبود می بخشد. اما برخی از والدین به سختی می توانند نوزادان را در شب گریه کنند.مهم نیست که چه تلاشی می کنید، به یاد داشته باشید که برخی از نوزادان هر کاری که انجام می دهید نمی خوابند. والدین باید بدانند که کم خوابی چگونه به آنها آسیب می رساند، با سطوح عملکرد و روابط آنها چه می کند و نیازهای خواب آنها را جدی بگیرند. بنابراین زمانی که به آن نیاز دارید، از پزشک اطفال یا یک دوست قابل اعتماد یا یکی از اعضای خانواده کمک بخواهید.

زمان خواب فرزندان

ایجاد یک زمان خواب منظم و الگوهای خواب ثابت حتی مهم تر می شود زیرا انتظار می رود کودکان در طول روزهای مدرسه بیدار و هوشیار بمانند. خواب کافی منظم و رفتن به مدرسه با استراحت کافی به عملکرد تحصیلی و رفتار اجتماعی دانش آموزان کمک می کند. با رشد کودکان، دور نگه داشتن صفحه نمایش از اتاق خواب (و چند ساعت قبل از خواب خاموش) اهمیت بیشتری پیدا می کند و این عادت بدی برای بزرگسالان نیز نیست.حتی با یادگیری از راه دور در طول همه گیری، نگه داشتن کودکان در برنامه خواب منظم می تواند به حفظ آنها در مسیر کمک کند.

همانطور که کودک شما به سن نوجوانی می رسد، ساعت بدن او تغییر می کند، بنابراین او “برنامه ریزی” می شود که دیرتر و دیرتر به رختخواب برود، اغلب درست همان زمانی که مدرسه می خواهد. باز هم، “بهداشت خواب” خوب خانه، به ویژه در اطراف صفحه نمایش های قبل از خواب، در اتاق خواب، و حتی در رختخواب، می تواند به نوجوانان کمک کند تا از قلاب خارج شوند و به خواب مورد نیاز خود برسند. والدین با جدی گرفتن خواب به عنوان بخشی ضروری از سلامتی و تندرستی، پیام مهمی را به کودکان در هر سنی ارسال می کنند.

چگونه به کودک خود غذا دهید

برای والدین هیچ چیز اساسی تر از غذا دادن به فرزندانشان نیست. اما حتی در دوران شیردهی نیز باید تصمیم گیری شود. (بله، مادران شیرده در صورت تمایل باید غذای تند بخورند. خیر، آنها نباید با شیردهی با ناراحتی هر کودکی کنار بیایند.) پزشکان اطفال اکنون شیردهی انحصاری با شیر مادر را برای شش ماه اول و سپس ادامه شیردهی توصیه می کنند.با معرفی انواع غذاهای جامد تغذیه کنید. مادران شیرده در جامعه، به ویژه در محیط کار، شایسته حمایت و توجه هستند، اما همیشه آن را دریافت نمی کنند. برعکس، اگر شیردهی دشوار باشد یا توصیه ها رعایت نشود، گاهی اوقات مادر احساس می کند که به اندازه کافی خوب نیست.

شما باید کاری را انجام دهید که برای شما و خانواده‌تان مفید است، و اگر شیردهی انحصاری با شیر مادر درست نیست، هر کاری که می‌توانید انجام دهید برای کودکتان مفید است. با رشد کودک، انتخاب ها و تصمیم گیری ها افزایش می یابد. اولین سال مصرف غذاهای جامد، از 6 ماهگی تا 18 ماهگی، در واقع زمان بسیار خوبی برای آشنایی کودک با انواع غذاها است و با ارائه طعم های مکرر، ممکن است متوجه شوید که کودک شما دامنه آنها را افزایش می دهد.

کودکان خردسال بسیار متفاوت غذا می خورند. برخی حریص و همه چیزخوار هستند، در حالی که برخی دیگر بسیار حساس هستند و تغذیه آنها دشوار است. بگذارید هر چه زودتر خودش را سیر کند. با “بازی” با غذا، او در مورد بافت، طعم، و فردیت آن یاد می گیرد. ایجاد جنبه اجتماعی غذا خوردن از همان ابتدا به کودکان این امکان را می دهد که در چارچوب زمان خانوادگی در حین رشد به غذا فکر کنند و در حین صحبت و گذراندن وقت با هم، سایر اعضای خانواده را تماشا کنند که انواع غذاهای سالم می خورند.(کودکان نباید در حالی که به صفحه نمایش نگاه می کنند غذا بخورند.) والدین به افرادی که غذا می خورند اهمیت می دهند و مطمئناً به کودکانی که زیاد غذا می خورند و خیلی سریع وزن اضافه می کنند اهمیت می دهند. شما می‌خواهید به فرزندتان کمک کنید تا از انواع غذاهای واقعی به جای میان‌وعده‌های فرآوری‌شده، در وعده‌های غذایی و میان‌وعده‌ها به جای «چریدن» یا «نوشیدن جرعه» و خوردن غذا برای سیر کردن، نه برای خوردن چیزی، کمک کنید. پاداش یا مجازات

برای بچه های حساس غذای خاصی درست نکنید، اما زمان صرف غذا را هم به میدان نبرد معمولی تبدیل نکنید.

چند نکته ارزش امتحان کردن دارد:

با کودکان نوپا در مورد “خوردن رنگین کمان” و قرار دادن رنگ های مختلف در بشقاب (کدو سبز نارنجی، فلفل قرمز، ذرت زرد، هر چیز سبز و غیره) صحبت کنید.
آنها را به خواربارفروشی یا بازار کشاورزان ببرید و بگذارید چیزهای جدیدی را که می خواهند امتحان کنند انتخاب کنند.
بگذارید در تهیه غذا کمک کنند.
آماده باشید تا از غذاهای مورد علاقه آنها به روش های جدید استفاده کنید (کره بادام زمینی برای هر چیزی، اسفناج در سس کچاپ).برخی از بچه ها تقریباً هر کوفته یا پاستا را می خورند.
آنچه را که دیگران می خورند بچشید.
وقتی فرزندتان غذاهای توصیه شده را نمی خورد، جایگزین های جامد پیدا کنید. (بسیاری از رستوران ها غذاهای ساده مانند ماکارونی یا برنج را برای کودکان از منو سرو می کنند.)
مهمتر از همه، فرزندتان را تشویق کنید که به مزه کردن ادامه دهد. پس از چند بار تلاش به چیزی نه نگویید. اگر کودک شما سبزی سبز خاصی را دوست دارد، چرخاندن آن سبزی بارها و بارها سودمند است.

وعده‌های غذایی خانوادگی برای کودکان بزرگ‌تر نیز مهم است، حتی با وجود تغییرات بیولوژیکی در دوران نوجوانی. حتی در پیچیدگی های برنامه ریزی دوره راهنمایی و دبیرستان، بافت اجتماعی این غذا را تا حد امکان حفظ کنید. میز شام خانوادگی را به مکانی بدون صفحه تبدیل کنید تا بتوانید با هم چت کنید و غذا بخورید. برخی از خانواده‌ها دریافته‌اند که همه‌گیری به معنای فرصت‌های بیشتری برای شام‌های خانوادگی است تا به آن‌ها کمک کند این دوران سخت را پشت سر بگذارند، اما اگر استرس اخیر خانواده‌تان را مجبور به خوردن تنقلات و فست فود بیشتری کرده است، بدانید که اینطور نیست. تنها..همیشه به گردهمایی های خانوادگی، تهیه غذای سالم، غذا خوردن با هم و ایجاد پیوند کمک می کند.

چگونه تنبیه کنیم

کودکان کوچک ذاتاً بی فرهنگ هستند و کار والدینی ناگزیر مستلزم برخی کارهای اصلاحی است. در مورد کودکان خردسال، شما باید صبور و سازگار باشید، که راه دیگری برای گفتن این است که باید همان قوانین را بارها و بارها بیان و اجرا کنید. «تایم اوت» برای برخی از بچه‌ها واقعاً خوب عمل می‌کند و والدین باید از لحظاتی که ممکن است (والدین) نیاز داشته باشند، آگاه باشند. به طور جدی، هنگامی که احساس می کنید مانند بچه هایتان از کنترل خارج شده اید، یک نفس عمیق بکشید. در طول اپیدمی، بسیاری از والدین تحت فشار فوق العاده ای هستند. حتماً مراقب خود باشید و در صورت نیاز به دنبال کمک باشید.

حواس پرتی یکی دیگر از ترفندهای خوب است. اگر بتوانید رفتار خود را تغییر دهید و از جنگ اجتناب کنید، لازم نیست هر بار که یک بچه کوچک بد رفتار می کند، یک پیروزی اخلاقی به دست آورید. پیام انضباطی کلی برای کودکان خردسال این است که شما این رفتار را دوست ندارید، اما کودک را دوست دارید.به جای تنبیه، ستایش را در نظر بگیرید. تنبیه بدنی، مانند کتک زدن و کتک زدن، اغلب باعث ایجاد رفتار پرخاشگرانه در کودکان می شود. به یاد داشته باشید، اگر بتوانید موقعیتی ایجاد کنید که بچه ها به جای از دست دادن امتیاز برای تنبیه، برای رفتار خوب (مانند تماشای صفحه نمایش) امتیاز کسب کنند، این همیشه برای والدین یک برد است. به دنبال رفتار مثبت برای تمجید و پاداش، کودکان نوپا می خواهند این تجربه را تکرار کنند. اما به ناچار، فرزندپروری مستلزم تعداد معینی از لحظات «پلیس بد» است، که در آن بچه‌هایتان از دست شما عصبانی می‌شوند، زمانی که شما مجبور هستید نه بگویید یا دست از کار بکشید – و این اشکالی ندارد، فقط با جریان پیش می‌رود. به آینه نگاه کنید و آنچه والدین اغلب می گویند را تمرین کنید: “من مادر/پدر شما هستم، من دوست شما نیستم.”

به عنوان والدین، ما باید سعی کنیم رفتار فرزندانمان را تنظیم کنیم – یا به آنها کمک کنیم رفتار خودشان را تنظیم کنند – نه اینکه بخواهیم آنچه را که فکر می کنند قانونمند کنیم:

اشکالی ندارد که برادر یا همکلاسی خود را دوست نداشته باشید، اما او را نزنید.
تا زمانی که کار درست را انجام می دهید، احساس عصبانیت یا ناامیدی اشکالی ندارد.در واقع، اگر قدرت این احساسات دشوار را بپذیریم و از کودکی که کنترل را در دست دارد، تجلیل کنیم، کار ما برای “متمدن” بودن به عنوان والدین ممکن است آسان تر شود. و از این فرصت استفاده کنید و نشان دهید وقتی کنترل خود را از دست می دهید یا بد رفتار می کنید چه می کنید: صمیمانه از والدین خود عذرخواهی کنید.

همچنین ارزش این را دارد که بدانیم همه ما در زمان‌های خارق‌العاده‌ای زندگی می‌کنیم و کودکی که به دلیل لغو یا قطع شدن یک رویداد عصبانی یا ناامید است، نباید از ابراز آن احساسات احساس بدی داشته باشد. حتی کودکان خردسال هم می توانند درک کنند که آنچه “اشتباه” یا “بد” است بیماری همه گیر است، نه احساسات کودک.

اخلاق خانوادگی

همه والدین می خواهند فرزندان خوبی تربیت کنند. شما مطمئناً به نحوه رفتار فرزندانتان با دیگران و رفتار آنها در دنیا اهمیت می دهید. در برخی خانواده‌ها، حضور منظم در موسسات مذهبی می‌تواند به خانواده‌ها فرصت دهد تا در مورد ارزش‌های خود فکر کنند و به والدین اجازه دهد تا به فرزندان خود بفهمانند که این باورها متعلق به اعضای جامعه گسترده‌تری فراتر از خانه است.حتی در غیاب باورهای معنوی قوی، جشن گرفتن اعیاد مذهبی می تواند سرنخ کلیدی برای ساختار زندگی خانوادگی باشد. در حالی که این یک حقیقت جهانی است که وقتی والدین ساختار و گرما را برای کودکان فراهم می‌کنند، سود می‌برند، حتی سخت‌کوش‌ترین والدین نیز اغلب برای دستیابی به هر دو تلاش می‌کنند. مناسکی که بخشی از بسیاری از سنت های مذهبی است می تواند خانواده ها را به روش های قابل اعتماد و به یاد ماندنی دور هم جمع کند. البته، روزانه فرصت‌هایی برای القای ارزش‌های خود در فرزندانتان وجود دارد که خارج از مذهب سازمان‌یافته هستند، از جمله کمک به همسایه سالخورده یا بردن فرزندانتان به داوطلب شدن برای اهدافی که برای شما مهم هستند.

مهمتر از همه، کودکان با مشاهده نحوه زندگی شما، ارزش های شما را یاد می گیرند.

فشارهای تحصیلی

وقتی نوبت به مدرسه می رسد والدین مسیر سختی را طی می کنند: شما می خواهید فرزندانتان تلاش کنند و موفق شوند، اما نمی خواهید آنها را در مسیری ناعادلانه قرار دهید یا استرس بی مورد ایجاد کنید. صرف نظر از سن و سطح مهارت، کودکان زمانی سود می برند که والدین به آنها کمک کنند تا به جای اثبات توانایی های خود، روی بهبود توانایی های خود تمرکز کنند. به عبارت دیگر، کودکان باید درک کنند که استعدادهای فکری آنها تنها آغاز راه است و توانایی های آنها را می توان با سخت کوشی بهبود بخشید.

در طول همه‌گیری، بسیاری از کودکان سبک‌های یادگیری دشوارتری را نسبت به مدارس عادی تجربه کرده‌اند – این امر به‌ویژه برای کودکان با تفاوت‌های یادگیری و نیازهای ویژه صادق است، اما در همه موقعیت‌ها صدق می‌کند. در محیط کلاس درس، بچه‌ها به زمان نیاز دارند تا به عقب برسند، آنها باید احساس راحتی کنند که زمان یا کمک بیشتری بخواهند – بنابراین باید این پیام را بشنوند که آنچه مهم است یادگیری و درک آنهاست. ، به جای یک جدول زمانی دقیق که ممکن است از آن عقب بیفتند.

کودکانی که این طرز فکر رشد را اتخاذ می‌کنند (اصطلاح روان‌شناختی که نشان می‌دهد سخت کوشی راهی برای تسلط است) نسبت به همسالان خود که معتقدند توانایی‌هایشان ثابت است، استرس کمتر و عملکرد تحصیلی بهتری را تجربه می‌کنند.دانش‌آموزانی که ذهنیت رشدی دارند از بازخورد استقبال می‌کنند، انگیزه کار سخت هستند و از دستاوردهای همکلاسی‌های با استعداد خود الهام می‌گیرند.

برای پرورش متفکرانی با ذهنیت رشد، می‌توانید از تلاش‌های فرزندانتان به جای هوش و ذکاوت وقتی به مدرسه می‌روند، تجلیل کنید. (از آنجایی که مدارس دوباره باز می شوند و بچه ها به یک تجربه یادگیری از راه دور یا ترکیبی متفاوت باز می گردند، این ممکن است مهم تر از همیشه باشد.) وقتی آنها موفق شدند، بگویید: “کار سخت شما واقعاً نتیجه داد. با گفتن این جمله، “این نمره آزمون دانش شما را از مواد آزمون در روزی که در آزمون شرکت کردید منعکس می کند. به ما نمی گوید که تا کجا پیش خواهید رفت.” ادامه دهید و به سوال پرسیدن ادامه دهید. خواهد آمد. ”

زمانی که دانش آموزان با چالش های تحصیلی مواجه می شوند و استرس های مداوم یا غیرضروری ایجاد می کنند، والدین باید وارد عمل شوند. برخی از دانش آموزان برای خود استانداردهای غیر واقعی تعیین می کنند یا توسط بزرگسالان محدود می شوند.دیگران یک مرحله از فرآیند یادگیری را از دست دادند، در طول همه گیری گیر افتادند، به طور ناکارآمد یاد گرفتند، یا با تفاوت های یادگیری تشخیص داده نشده دست و پنجه نرم کردند. والدین باید با معلمان در ارتباط باشند تا نحوه ادامه کار را بیابند. تعیین ماهیت مشکل به مفیدترین راه حل منجر می شود.

زمان تشخیص

می‌توانید فرزندپروری را بدون صفحه نمایش امتحان کنید، اما بیایید صادق باشیم، شما این را روی صفحه می‌خوانید. مانند هر چیز دیگری، چالش این است که ایده آل گرایی را با واقعیت به گونه ای متعادل کنید که برای خانواده شما مفید باشد. این بیماری همه گیر قوانین و روال بسیاری از خانواده ها را تغییر داده است، از ملاقات با مادربزرگ ها گرفته تا رسانه های اجتماعی نوجوانان و درس های ریاضی روی صفحه. برخی از جنبه‌های این تجربیات ممکن است به شما کمک کند درباره تجربیات مثبتی که می‌خواهید در زندگی فرزندتان ایجاد کنید فکر کنید: فیلم‌های خانوادگی معمولی، خواندن در iPad، FaceTime با یک خویشاوند عجیب و غریب. وقتی از رفتن از خواب به مطالعه به زندگی اجتماعی صحبت می کنیم.اسکات اشتاینبرگ، یکی از نویسندگان کتاب راهنمای والدین مدرن برای فیس بوک و رسانه های اجتماعی می گوید: «تکنولوژی فقط ابزاری است که می تواند بخش شگفت انگیزی از زندگی کودک باشد. او گفت: «بسیاری از چیزهایی که ما در مورد فرزندپروری فناوری می گوییم، فقط تربیت اولیه است. “این به قانون طلایی می رسد: آیا آنها با دیگران با احترام و همدلی رفتار می کنند؟”

آنا همایون، نویسنده کتاب «سلامت رسانه‌های اجتماعی: کمک به نوجوانان»، می‌گوید تلفن‌های همراه و رسانه‌های اجتماعی به بچه‌های بزرگ‌تر این فرصت را می‌دهند تا مسئولیت‌هایی را که قبلاً نداشتند، مانند ارسال یا درخواست اشتراک‌گذاری عکس‌های نامناسب، بر عهده بگیرند. بزرگ شدن در دنیای دیجیتال نامتعادل. والدین باید در مورد این جنبه از زندگی با فرزندان خود صحبت کنند تا فرزندان خود را تنها نگذارند.

بحث حفظ وقت خانواده نیز وجود دارد. آقای اشتاینبرگ توصیه می‌کند قوانینی را در خانه تنظیم کنید که چه زمانی می‌توان از دستگاه‌ها استفاده کرد و خط‌مشی‌های روشن و متناسب با سن ایجاد کرد تا بچه‌ها بدانند چه کاری می‌توانند انجام دهند و چه کاری نمی‌توانند انجام دهند.برخی از این خط‌مشی‌ها برای همه سنین از جمله والدین اعمال می‌شود، مانند:

بدون تماس تلفنی سر میز شام
یک ساعت قبل از خواب به صفحه نمایش نگاه نکنید.
مهم است که صحبت را پیاده کنید. اگر خانواده‌تان باید برخی از این قوانین را هنگام بازگشت بچه‌ها به کلاس تغییر دهند، می‌توانید در مورد آن با بچه‌هایتان صحبت کنید و توضیح دهید که چرا مهم است از دستگاه‌ها به خوبی استفاده کنید اما محدودیت‌هایی را تعیین کنید. والدین علاوه بر اختصاص دادن وقت برای وعده‌های غذایی و گفتگوهای خانوادگی، باید با فرزندان خردسال خود بنشینند و ببینند که آنها در اینترنت چه می‌کنند، نه اینکه آنها را به عنوان پرستار کودک تنها بگذارند.

والدین به عنوان الگوهای دیجیتالی

خانم همایون می‌گوید وقتی والدینی می‌خواهند در شبکه‌های اجتماعی کاری را که فرزندشان انجام داده است منتشر کند که می‌تواند باعث خجالت کودک شود، ارزش آن را دارد که یک قدم به عقب برگردیم و دلیل آن را بررسی کنیم. آیا برای جلب توجه پست می گذارید؟

همانطور که به حریم خصوصی دوستان، خانواده و همکاران خود احترام می گذارید، باید به حریم خصوصی فرزندان خود نیز احترام بگذارید.همانطور که ممکن است ارسال تصاویر کودکان نوپا برهنه زیبا به نظر برسد، لطفاً سیاست “بدون الاغ” را در نظر بگیرید. ممکن است این تصویری نباشد که فرزند شما بخواهد ۱۵ سال دیگر به تصویر بکشد.

خانم همایون گفت: «ما باید از سنین پایین به کودکان بیاموزیم که رضایت چیست. زمانی که کودک 15، 16 یا 17 ساله است شروع می شود. «وقتی بچه 3 ساله شد، دیگر نمی‌خواهد عمویش را در آغوش بگیرد.» یا وقتی نمی‌خواهد ویدیویی از گریه کردنش برای اسباب‌بازی گمشده‌اش برای شما بفرستد.

فرزندان ما با بزرگ شدن ردپای دیجیتالی از خود به جای خواهند گذاشت، و این بخشی از کار ما خواهد بود که به آنها کمک کنیم، آنها را راهنمایی کنیم، و آنها را به فکر کردن در مورد اینکه چند سال آینده چگونه خواهد بود – و شما می توانید با احترام به حریم خصوصی آنها و درخواست شروع کنید. . با همان استاندارد زندگی کنید

اسباب بازی های تکنولوژی

به راحتی می توان اسباب بازی های با تکنولوژی بالا را به عنوان زنگ و سوت گران قیمت رد کرد، اما اگر به دنبال گزینه های اساسی تر هستید، می توانید اسباب بازی هایی را بیابید که به رشد کودک شما کمک می کند. با این حال، وقتی به آنها اجازه می‌دهیم بسیاری از نسخه‌های غیر دیجیتالی بلوک‌های ساختمانی، پازل‌ها، رنگ‌های انگشتی، و سایر اسباب‌بازی‌ها را که تجربه‌های لمسی و حرکتی ظریفی را ارائه می‌کنند، کشف کنند، کارهای زیادی برای انجام دادن دارند.همانطور که کودکان بزرگتر می شوند، برخی از بازی های با تکنولوژی بالا می تواند تفکر پویا، حل مسئله و بیان خلاق را تشویق کند.

«این بازی‌های با فناوری پیشرفته می‌توانند فرصت‌هایی برای پیوند با بچه‌ها باشند. «درباره الگوهای تفکر و علایق آن‌ها بیشتر بدانید. آقای استاینبرگ می‌گوید. برخی از بازی‌ها بچه‌ها را تشویق می‌کنند که عضوی از یک تیم باشند یا آن‌ها را رهبری کنند. برخی دیگر به آن‌ها اجازه می‌دهند تا از آنچه در زندگی واقعی هستند وحشی‌تر باشند – به روش‌هایی که والدین می‌توانند قدردانشان باشند: «شما نمی‌توانید همیشه در خانه باشید. ، اما در دنیای دیجیتال شما می توانید. ”

تلفن همراه برای چه سنی مناسب است؟

آقای اشتاینبرگ گفت: “بسیاری از کارشناسان می گویند حدود 13 است، اما پاسخ عملی تر زمانی است که آنها نیاز دارند: زمانی که آنها تحت نظارت مستقیم شما نیستند.” خانم همایون استفاده از آنها را در موقعیت‌های خاص توصیه می‌کند، مانند کودکانی که ممکن است بین خانه‌ها رفت و آمد کنند و در اواخر شب به تمرین‌های ورزشی بپردازند.

فن آوری را در نظر بگیرید، مانند شروع با تلفن تاشو، و یادآوری به بچه ها که امتیاز و مسئولیت دست به دست هم می دهند.گسترش دسترسی کودکان به فناوری شخصی باید به استفاده مناسب از آن بستگی داشته باشد.

برای عملی کردن این ایده ها، وب سایت آکادمی اطفال آمریکا دستورالعمل هایی را برای ایجاد شخصیت های شخصی ارائه می دهد.

برنامه ریزی بیش از حد

با باز شدن جهان، کودکانی که زندگی آنها محدود شده است، نه تنها فرصت بازگشت به مدرسه، بلکه برای شرکت در ورزش، کلاس ها و فعالیت های فوق برنامه را خواهند داشت. در همین حال، پاسخ به همه‌گیری می‌تواند همه چیز را برای بچه‌ها و والدین پیچیده کند. همه ما تصور کلیشه ای از بچه ها با برنامه های بیش از حد برنامه ریزی شده را می شناسیم، از کلاس ورزشگاه گرفته تا درس موسیقی تا جلسات آموزشی، و گاهی اوقات شما می توانید مانند آن پدر و مادر با تجهیزات و برنامه های معمول آنقدر پیچیده باشید که از خواب بیدار شوید. نگران گم شدن در نیمه‌شب باشید، اما تماشای کودکانتان در کشف فعالیت‌هایی که واقعاً از آن‌ها لذت می‌برند نیز می‌تواند سرگرم‌کننده باشد، که یکی از مزایای والدین بودن برای تشویق فرزندانتان به بهبود مهارت‌هایشان است.

برخی از بچه ها با برنامه ریزی بیش از حد برای دیگران پیشرفت می کنند.اما پیچیدگی‌های مدیریت تماس اجتماعی در طول COVID-19 تعیین اولویت‌ها را بسیار مهم می‌کند تا بچه‌ها بتوانند هر فعالیتی را که واقعاً برای آن کودک خاص مهم است انجام دهند. فرزندتان را بشناسید، با فرزندتان صحبت کنید و در صورت لزوم به او کمک کنید تا تصمیماتی را اتخاذ کند که به او اجازه می‌دهد کارهای مهم‌تر را انجام دهد، حتی اگر به معنای کنار گذاشتن برخی از فعالیت‌ها باشد.

به یاد داشته باشید که کودکان می توانند در یادگیری موسیقی، بازی های ورزشی و شرکت در انواع فعالیت های فوق برنامه ای که بسیاری از مدارس ارائه می دهند، لذت و ارزش زیادی پیدا کنند. با این حال، آنها همچنین به مقدار مشخصی از زمان برنامه ریزی نشده نیاز دارند. ترکیبات دقیق از کودکی به کودک دیگر و حتی سالی به سال دیگر متفاوت است. از یک طرف، ما باید به فرزندانمان کمک کنیم تا اهمیت وفای به وعده‌ها را درک کنند—نباید نواختن ساز را فقط به این دلیل که در یادگیری یک قطعه مشکل دارید، متوقف کنید. شما تیم را ناامید نمی کنید زیرا شما یکی از شروع کنندگان نیستید – از طرف دیگر، ما باید به آنها کمک کنیم تصمیم بگیرند که چه زمانی مسیر خود را تغییر دهند یا چیزی را رها کنند.پس چگونه می دانید که چقدر زیاد است؟ جدول زمانی را اصلاح کنید اگر:

کودک شما به اندازه کافی نمی خوابد.
فرزند شما وقت کافی برای انجام تکالیف ندارد.
فرزند شما نمی تواند زمانی را برای گذراندن با دوستان یا حتی زمان کمی برای معاشرت با خانواده پیدا کند.
مطمئن شوید که دانش‌آموزان دبیرستانی پیام‌های مثبتی در مورد انتخاب فعالیت‌هایی که از آن‌ها لذت می‌برند دریافت می‌کنند، نه پیام‌های اضطراب‌آور درباره انتخاب ترکیبی عالی برای تحت تاثیر قرار دادن افسران پذیرش کالج. هدف از برنامه ریزی این است که به ما کمک کند تا با آنچه که باید انجام دهیم و آنچه دوست داریم انجام دهیم هماهنگ شویم. برنامه ریزی بیش از حد یعنی ما آمادگی انجام این کارها را نداریم.

مراقبت از خود

پدر و مادر شدن کار زندگی شما، کار قلب شما و کاری است که شما را برای همیشه تغییر می دهد. اما وقتی این کار را انجام می‌دهیم، باید علایق و سرگرمی‌هایی را حفظ کنیم که ما را همان چیزی که هستیم می‌سازد و به ما کمک می‌کند به پایان زندگی‌مان برسیم و آماده بچه‌دار شدن باشیم. به خاطر فرزندانمان، باید حواسمان باشد – امروز شاید ارزش این را داشته باشد که به خود یادآوری کنیم که توجه واقعی به فرزندانمان به معنای محدود کردن زمان نمایش ما و اطمینان از صحبت کردن، خواندن با صدای بلند و بازی است.اما ما نیز مسئولیت هایی در قبال خود داریم و این یک زمان فوق العاده استرس زا و مضطرب برای بسیاری از والدین است.

فرزندان شما قطعاً زمانی را که با آنها گذرانده اید به یاد خواهند آورد، که برای بسیاری از خانواده ها بسیار مهم است زیرا آنها اخیراً مراحل قرنطینه و ماه های انزوا را پشت سر گذاشته اند – اما شما همچنین می خواهید آنها به یاد داشته باشند که چگونه دوستی ها حفظ شده است. روشی که وقت و انرژی خود را به چیزهایی که برایتان مهم هستند، از کار گرفته تا سلامت جسمانی و علایق و سرگرمی های خاص اختصاص می دهید، شما را به فردی تبدیل می کند که آنها را می شناسند. آنها خواهند دید که چگونه به مهمترین چیزها پایبند هستید و چگونه مطمئن می شوید که آن را با خیال راحت انجام می دهید – درست مانند قوانینی که می خواهید آنها را در زندگی خود بگنجانید. چه زمانی را به نقاشی یا رقص اختصاص دهید، یا با دوستان خود ببافید، یا سعی کنید دنیا را نجات دهید، در حال عمل کردن و زندگی کردن با ارزش ها و عشق خود هستید، و این پیام هایی است که به فرزندان خود مدیون هستید.

ممکن است نتوانید هیچ یک از علایق خود را به همان روش و به همان میزانی که قبل از بچه دار شدن و قبل از اینکه هر تعامل اجتماعی باعث ایجاد نگرانی های COVID-19 شود، دنبال کنید.ممکن است مجبور شوید بارها و بارها مذاکره کنید و آنچه مهم‌تر است را بپذیرید و شاید آنچه برای شریک زندگی‌تان مهم‌تر است را مبادله کنید. طبق تعریف، شما یک نقاش متفاوت خواهید بود، همانطور که یک دونده متفاوت، یک رقصنده متفاوت، یک دوست متفاوت و یک ناجی متفاوت از جهان خواهید بود. اما احتمالاً متوجه خواهید شد که وقتی وقت گرانبهایی برای تنهایی داشته باشید، تجربه مراقبت از کودک می تواند به شما کمک کند تا تمرکز شدیدتر و تقریباً شدیدتری داشته باشید.

چگونه تعادل را پیدا کنیم

با بازگشت کودکان به یادگیری حضوری، تمایز بین تکالیف مدرسه و تکالیف برای برخی تبدیل به یک موضوع می شود. بسیاری از والدین نگران این هستند که فرزندانشان تکالیف غیرمنطقی را دریافت کنند، که می تواند در سنین نامعقول شروع شود. در حالی که ممکن است فکر کردن آسان باشد که تکالیف به کودکان کمک می کند تا مدیریت زمان و عادت های مطالعه را یاد بگیرند و به بچه ها اجازه می دهد تا خود را به چالش بکشند، گاهی اوقات شکست می خورند، واقعیت این است که بسیاری از ما حداقل نظارت کمی داریم و والدین نیز این کار را انجام می دهند.با نظارت یادگیری از راه دور، ممکن است عقب نشینی و اجازه دادن به کودکان کار دشوارتر باشد. این دلیل دیگری برای برقراری ارتباط با معلمان فرزندتان و اطلاع از آنچه در مدرسه می گذرد است. اگر به نظر می رسد معلمی از دستورالعمل های مدرسه برای مقدار مناسبی از تکالیف پیروی نمی کند، باید صحبت کنید. برای بسیاری از بچه ها، صحبت در مورد نقاط عطف پروژه های بزرگ و کارهای مهم کمک می کند تا بتوانند تاریخ های عطف را در تقویم خود پیگیری کنند. اگر زندگی خانگی شما تحت سلطه مبارزه با تکالیف است، می تواند نشانه ای از یک مسئله دیگر، مانند ناتوانی یادگیری باشد.

امروزه برای بسیاری از خانواده ها، بزرگترین مذاکره مدیریت زمان در مورد زمان صفحه نمایش است که البته اکنون بخشی از تکالیف بسیاری از بچه ها است. زمان تماشای صفحه می تواند زمان تکلیف باشد (اما آیا چت در گوشه ای واقعاً بخشی از تکالیف است؟)، زمان اجتماعی یا زمان بازی خالص. خط پایانی: تا زمانی که فرزند شما در مدرسه خوب پیش می رود، احتمالاً لازم نیست زیاد نگران این باشید که آیا تکالیف درسی با معیارهای شما بیش از حد حواس پرتی را پرت می کند یا خیر.به یاد داشته باشید که برخی از مسئولیت های خانه می تواند به کودکان کمک کند تا خود را در دنیای غیر مجازی لنگر بیاندازند: راه رفتن با سگ یا بیرون آوردن سطل زباله. وقتی صحبت از سرگرمی به میان می آید، به فرزندتان اجازه دهید بداند که برای بخش غیر تکالیف عصر یا آخر هفته ارزش قائل هستید، می دانید که وقت با دوستان مهم است و می خواهید از آنچه در حال رخ دادن است مطلع باشید. و در مورد زندگی خود صحبت کنید. در نهایت، ما باید از ترک محل کار برای لذت بردن از اوقات فراغت خانوادگی گرفته تا تلفن هایمان را پشت میز شام بگذاریم تا در بحث های خانوادگی شرکت کنیم. فرزندان ما به ما گوش می دهند و ما را تماشا می کنند
.

محسن